2Jets
21 March 2020 12:06
Mijn laatste blog was al weer even geleden en ging (verrassend) over onderwijs. Enfin, zie hieronder.
Ondertussen is de wereld even anders geworden.
Anders. Voor mij – een beetje. Ik zát een soort van in een sabbatical, met een zoektochtje naar wat, wanneer en hoe precies. Afstuderen, mijn MBA halen, dat had even prio. Ondertussen wat freelance klussen en zoekend, want net te veel sociaal wezen om alleen maar als ZZP-er verder te willen. Eigenwijze brieven versturen. Met wisselend succes, want tja, niet iedereen zit te wachten op een mening en als ik één ding had geleerd de afgelopen jaren dan was het wel dat ik die niet langer onder stoelen of banken ging steken. Dus ik solliciteerde bij die school in transitie met de beginzin dat ik niet geloof in het Kunskapsolan-concept -en kreeg prompt een afwijzing-, en het was voor de club waar ik solliciteerde naar de baan van projectleider vast fijn dat ze na het gesprek hun projectdoelen gaan heroverwegen, maar daar heb ik geen baan mee. Anderzijds: daar was dit jaar voor. Ik wil wat bijdragen, vanuit mijn kennis en kunde, maar ook vanuit mijn overtuigingen. Gelukkig ben ik in de gelegenheid te kunnen zoeken naar een passende jas, ik hoef niet. Maar érgens dacht ik ook: MBA halen, net wat meer gewicht in de schaal, dan komt er vast een leuke baan voorbij. Iets waar ik én mijn nieuwe werkgever blij van wordt. En toen werd de wereld anders.
Anders. Voor de wereld – enorm. Er waart een virus rond, en ik weet eerlijk gezegd nog niet wat ik ervan moet denken. Een broodnodige reset van de wereld en de economie? Een versneller in veranderingen die toch wel nodig zijn? De toorn Gods? Domme pech? Ik weet het werkelijk niet, maar ik hou me aan de regels van het RIVM. Die hebben ervoor gestudeerd, ik niet.
Vorige week donderdag haalde ik mijn MBA. Niet met een handdruk en zoenen, maar met een elleboogstoot. Vrijdag zette ik de whitepaper die ik er van maakte online, want wat ik vond, was best het delen waard. Is het nog, maar in mbo land zijn ze nu wel even met andere dingen bezig. Want waar vrijdag nog onzekerheid heerste, kwam zondag het ultieme bericht: we gaan op slot. Geen complete lockdown zoals in landen om ons heen, maar typisch Nederlands Polderen met ‘social distancing’ en zelfregulatie. Horeca en scholen dicht. Zoveel mogelijk thuis werken. Maar: De Wereld Draait Door. Ook zonder publiek.
Maandag sprak ik Jet. Nee, ik praat niet in mezelf, ze heet óók Jet. We waren al met elkaar in gesprek. Zij juriste, ik bedrijfseconoom, beiden een heilig geloof in zelfredzaamheid en zelfbeschikking van de mens, autonomie, vrijheid in gebondenheid, aandacht voor het grotere geheel. ‘Kindred spirits’. Dat we allebei van bootjes houden helpt ook wel.
We waren al even bezig samen. Bedrijven in transitie, kunnen we daar wat mee? Verandering, visie, mensen, belangen, plannen… we kunnen het begeleiden, invullen, dóen. Hoe dan? Het waren nog redelijk vage plannen. We hadden beiden geen haast. Vonden het leuk te sparren samen. Samen te lachen om wat we niet wilden. Coachen, brrr, maar dat is wel wat we kunnen. Hoe verwoorden we dat dan? En ga vooral lekker zelluf in je kracht staan! We waren, kortom, al een paar weken aan het denken. Praten. Weinig concreet.
Maar maandag, opeens, struikelden we over elkaars woorden. Zij had mensen gesproken, ondernemers, die nu niet meer wisten hoe en wat. Hoe nu verder? Wat als we geen klanten meer hebben? Wat moeten we met personeel? Ik had vergelijkbare gesprekken gehad. Starters die op 1 april open wilden, en die nu al met een week – minstens, wie weet hoe veel langer – achterstand zouden starten. Men had de persconferentie gehoord, maar wat was er nu gezegd? We hadden beiden al mensen gehoord met vragen, mensen die de ‘ondertiteling’ wilden hebben van alles wat er nu speelt. We voelden ons machteloos, wilden wat dóen. Helpen op een manier die we kunnen. Maar wat moet je, als je zelf verkouden bent en/of niet zo goed tegen bloed of ziekenhuislucht kan?
We zijn lekker zelluf in ons kracht gaan staan. Zijn gaan schrijven over wat we kunnen, waar we wat van weten. Willen dat delen. Mijn lief – thuiswerkend, dat is een ander blog – wilde wel een site bouwen.
Enfin. We zijn live 2jets.nl Binnen onze mogelijkheden en agenda willen we helpen. Waar en hoe we kunnen. Met die uitleg, die ‘ondertiteling’ van de regels. En een mogelijkheid om vragen te stellen. Gratis, binnen wat we uit de mouw schudden. Als we het niet uit de mouw schudden, gaan we verwijzen. Ga maar eens kijken.
(Ik ben gewend om te eindigen met een afsluiter, een ‘ankeiler’, zoals dat in tijdschriftjargon heet. En ik heb er nu even geen. De wereld is té raar nu. Dus. Take care. Stay safe!)
Ondertussen is de wereld even anders geworden.
Anders. Voor mij – een beetje. Ik zát een soort van in een sabbatical, met een zoektochtje naar wat, wanneer en hoe precies. Afstuderen, mijn MBA halen, dat had even prio. Ondertussen wat freelance klussen en zoekend, want net te veel sociaal wezen om alleen maar als ZZP-er verder te willen. Eigenwijze brieven versturen. Met wisselend succes, want tja, niet iedereen zit te wachten op een mening en als ik één ding had geleerd de afgelopen jaren dan was het wel dat ik die niet langer onder stoelen of banken ging steken. Dus ik solliciteerde bij die school in transitie met de beginzin dat ik niet geloof in het Kunskapsolan-concept -en kreeg prompt een afwijzing-, en het was voor de club waar ik solliciteerde naar de baan van projectleider vast fijn dat ze na het gesprek hun projectdoelen gaan heroverwegen, maar daar heb ik geen baan mee. Anderzijds: daar was dit jaar voor. Ik wil wat bijdragen, vanuit mijn kennis en kunde, maar ook vanuit mijn overtuigingen. Gelukkig ben ik in de gelegenheid te kunnen zoeken naar een passende jas, ik hoef niet. Maar érgens dacht ik ook: MBA halen, net wat meer gewicht in de schaal, dan komt er vast een leuke baan voorbij. Iets waar ik én mijn nieuwe werkgever blij van wordt. En toen werd de wereld anders.
Anders. Voor de wereld – enorm. Er waart een virus rond, en ik weet eerlijk gezegd nog niet wat ik ervan moet denken. Een broodnodige reset van de wereld en de economie? Een versneller in veranderingen die toch wel nodig zijn? De toorn Gods? Domme pech? Ik weet het werkelijk niet, maar ik hou me aan de regels van het RIVM. Die hebben ervoor gestudeerd, ik niet.
Vorige week donderdag haalde ik mijn MBA. Niet met een handdruk en zoenen, maar met een elleboogstoot. Vrijdag zette ik de whitepaper die ik er van maakte online, want wat ik vond, was best het delen waard. Is het nog, maar in mbo land zijn ze nu wel even met andere dingen bezig. Want waar vrijdag nog onzekerheid heerste, kwam zondag het ultieme bericht: we gaan op slot. Geen complete lockdown zoals in landen om ons heen, maar typisch Nederlands Polderen met ‘social distancing’ en zelfregulatie. Horeca en scholen dicht. Zoveel mogelijk thuis werken. Maar: De Wereld Draait Door. Ook zonder publiek.
Maandag sprak ik Jet. Nee, ik praat niet in mezelf, ze heet óók Jet. We waren al met elkaar in gesprek. Zij juriste, ik bedrijfseconoom, beiden een heilig geloof in zelfredzaamheid en zelfbeschikking van de mens, autonomie, vrijheid in gebondenheid, aandacht voor het grotere geheel. ‘Kindred spirits’. Dat we allebei van bootjes houden helpt ook wel.
We waren al even bezig samen. Bedrijven in transitie, kunnen we daar wat mee? Verandering, visie, mensen, belangen, plannen… we kunnen het begeleiden, invullen, dóen. Hoe dan? Het waren nog redelijk vage plannen. We hadden beiden geen haast. Vonden het leuk te sparren samen. Samen te lachen om wat we niet wilden. Coachen, brrr, maar dat is wel wat we kunnen. Hoe verwoorden we dat dan? En ga vooral lekker zelluf in je kracht staan! We waren, kortom, al een paar weken aan het denken. Praten. Weinig concreet.
Maar maandag, opeens, struikelden we over elkaars woorden. Zij had mensen gesproken, ondernemers, die nu niet meer wisten hoe en wat. Hoe nu verder? Wat als we geen klanten meer hebben? Wat moeten we met personeel? Ik had vergelijkbare gesprekken gehad. Starters die op 1 april open wilden, en die nu al met een week – minstens, wie weet hoe veel langer – achterstand zouden starten. Men had de persconferentie gehoord, maar wat was er nu gezegd? We hadden beiden al mensen gehoord met vragen, mensen die de ‘ondertiteling’ wilden hebben van alles wat er nu speelt. We voelden ons machteloos, wilden wat dóen. Helpen op een manier die we kunnen. Maar wat moet je, als je zelf verkouden bent en/of niet zo goed tegen bloed of ziekenhuislucht kan?
We zijn lekker zelluf in ons kracht gaan staan. Zijn gaan schrijven over wat we kunnen, waar we wat van weten. Willen dat delen. Mijn lief – thuiswerkend, dat is een ander blog – wilde wel een site bouwen.
Enfin. We zijn live 2jets.nl Binnen onze mogelijkheden en agenda willen we helpen. Waar en hoe we kunnen. Met die uitleg, die ‘ondertiteling’ van de regels. En een mogelijkheid om vragen te stellen. Gratis, binnen wat we uit de mouw schudden. Als we het niet uit de mouw schudden, gaan we verwijzen. Ga maar eens kijken.
(Ik ben gewend om te eindigen met een afsluiter, een ‘ankeiler’, zoals dat in tijdschriftjargon heet. En ik heb er nu even geen. De wereld is té raar nu. Dus. Take care. Stay safe!)