Ik ga nu mensen op hun hart trappen…

Ik wil geen Apple.

Voor alle die-hard Apple fans me nu op Twitter beginnen te belagen, zal ik het uitleggen.

Mijn oude trouwe HP’tje gaf opeens de geest. Hoewel, opeens, als de backspaceknop afscheid neemt en zich ook niet meer laat verleiden om terug geplaatst te kunnen worden op het toetsenbord, dan weet je dat het sterfgeval naderende is. Braaf geback-upt op een externe harde schijf dus toen het moment echt daar was bleef het leed te overzien. Hij is vier jaar oud geworden, wat op zichzelf niet heel oud is, maar als je bedenkt dat ik in die vier jaar de helft van alle letters van het toetsenbord af gerammeld had, dan heeft hij ook een intensief leven gehad. Het was zijn tijd, zoals je dan zo mooi kunt zeggen.

Met een iPad in huis die zo’n beetje mijn beste vriendje is, twee vriendinnen met iPhones, een lief met een serieuze iMac en een dochter met een iPod (die je niet moet laten vallen; iBroke) vond ik dat ik de iBook nu ook maar eens serieus in overweging moest nemen. iSchrok van het prijskaartje. Nou had lief nog een iBook ongebruikt staan (iets met een dode batterij, op lithium had zelfs Jobs geen invloed) en die wilde hij me wel even lenen. Je kunt immers pas echt vergelijken als je beide systemen kent.

“Mama, waarom lijkt jouw laptop opeens op een Apple?”

“Dat is een Apple liefje, geleend om te proberen”

“… Chillllll…”


Oke, met het geilgehalte van de iBook zat het dus goed. Nou IS het ook gewoon een mooi ding. Aluminium, veel pixeltjs, alles wat zwart is is mooi glimmend: ‘sleek’ is het woord waar nog steeds geen fatsoenlijke Nederlandse vertaling voor is. Maar iZeeuw, en om nou een meerprijs van 600 euro uit te geven omdat het oog ook wat wil, dat gaat me wat ver. Laten we wel zijn: het is geen tas. Of schoenen. Je moet er mee werken, dus functionaliteit is belangrijker dan uiterlijk.

Ik kan er vervolgens kort over zijn: ik kon er niet aan wennen. iOS of iEZEL, maar ik werd gek van het apparaatje. Alle commando’s in de door mij zo veel gebruikte office programma’s waren net anders, ik wist opeens de sneltoetscombinaties niet meer, en mijn rechtermuisknop deed om de haverklap niets. Als ik iets wilde sluiten zat ik doelloos eerst een half uur in de rechterbovenhoek naar het kruisje te zoeken, voor ik me weer herinnerde dat ik daarvoor links bovenin moest zijn. De trackball die ik gebruik om de RSI binnen de grenzen te houden wilde niet onderin beeld duiken waardoor ik niet bij mijn openstaande documenten kon, en dat een binnenkomende mail aangekondigd wordt met een omhoog wippend icoontje is de eerste drie keer leuk en grappig, maar daarna werd ik boos: mag ik zelf bepalen wanneer ik mijn mail wil lezen, ga af! Die oh zo geroemde stabiliteit viel me eigenlijk ook bar tegen: ‘ force reloaded’ heb ik in een maand tijd toch wel een keer of wat gezien. Ja, hij was sneller met opstarten dan alle andere computers die ik ooit gekend heb. Maar bij mij staat het ding altijd aan, dus hoeveel waarde hecht je daar aan? Na een maand in de war zijn (op het werk heb ik wel een Windows computer dus ik moest steeds schakelen) heb ik het opgegeven, en heb ik weer een HP gekocht. Met Windows. Een ding vind ik jammer. Time Machine. Ik moet weer zelf aan de back-ups denken. iBaal!